En de kop is er weer af. Na een week waarin we met collega’s een paar dagen op school waren om de boel voor te bereiden en gezellig te maken, zijn we vorige week dan echt begonnen. Het was fijn om de leerlingen weer te zien, ik kreeg van één van hen zelfs een dikke knuffel na zes weken vakantie.
Tussen de middag kwamen een paar kersverse oud-leerlingen even vertellen hoe hun eerste dag was geweest. Nou ja, dag… Ze hadden hun rooster opgehaald en dat gaf al genoeg stof tot ooohs en aaahs. Wat geweldig dat ze even bij ons kwamen binnenwippen om dat met ons te delen. Voor mij een teken dat ze zich thuis en veilig voelden op school en er graag nog even komen.
’s Avonds thuis trof ik ook twee enthousiaste jongens aan. Hun school was feestelijk heropend na deze vakantie waarin er veel aan het gebouw veranderd is. Er is hard gewerkt door bouwvakkers, interieurmensen en daarna door het team zelf om alles weer op tijd in de lokalen te krijgen, zodat de kinderen in een fijne klas konden starten.
En aldus geschiedde. Weken konden we doen waar we zin in hadden, we keken niet op de klok, wat vandaag niet lukte kwam morgen wel, samen op reis, thuis nog steeds genieten van de zon en van Camping Frikandel (bij opa en oma in een tentje slapen) en Camping Pardon (bij de andere opa en oma in de caravan slapen), zwemmen in de Breuly, fietsen door de wijk, varen door Giethoorn, véél lezen, borrelen met de buren… Het was heerlijk. En nu is het goed terug te kunnen keren naar leuk werk en een fijne school, voor ons en onze kinderen. Het gewone leventje zeggen we wel eens een beetje neerbuigend. Afgelopen zomer is ons echter op verschillende momenten en van verschillende kanten nog maar eens duidelijk geworden hoe waardevol en bijzonder het gewone leventje is. Wij genieten dus gewoon verder van alle leuke, ontroerende, gezellige en lollige momenten met de mensen waar we om geven en die we soms achter het behang willen plakken (want ja, dat is natuurlijk ook gewoon zo). Ik gooi heus niet barstend van geluk en dankbaarheid voor ons geweldige afvalsysteem de op mijn blote voet lekkende gft-zak in de groene kliko en ik maak geen vreugdedansje bij elke was die in of uit onze haperende wasmachine gaat. Het is hier geen walhalla, maar dat streef ik ook niet na. Lol hebben samen en genieten, zo vaak als maar kan. Dat lijkt me een prima doel.
Sabine Averdonk is leerkracht aan de Bernadetteschool in Loo. In haar blog kunt u lezen over haar dagelijks leven.
