Mijn dochter zit in 3 havo en bij geschiedenis zijn ze aanbeland bij het onderwerp De Tweede Wereldoorlog. Altijd een indrukwekkend onderwerp! Ze kreeg de opdracht mee naar huis om iemand te interviewen die de Tweede Wereldoorlog meegemaakt heeft. Dat is nog zo eenvoudig niet, je moet dan minstens iemand van een jaar of 80 vinden die zich nog genoeg herinnert, én die het ziet zitten om die herinneringen op te halen.

Gelukkig hebben wij een ontzettend lieve buurvrouw van 81 jaar, die wel bereid was om de vragen van mijn dochter te beantwoorden. Ze waarschuwde ons nog dat haar geheugen haar de laatste tijd wat in de steek begint te laten, dus dat ze wellicht niet op alle vragen een antwoord kon geven…

Een klein uurtje later kwam mijn dochter weer terug. Het interview liep gesmeerd, de buurvrouw kon alle vragen beantwoorden. Er kwamen allerlei verhalen boven, en het blijkt zelfs dat de ouders van onze buurvrouw echte helden waren! Destijds woonden zij op een boerderij in Oud-Zevenaar, en ze waren de enigen die niet gedwongen moesten evacueren, omdat zij zelfvoorzienend waren qua voedsel. Dat kwam de Duitsers wel goed uit, dus zaten er een heel stel ingekwartierd in het voorhuis. Wat deze Duitsers echter niet wisten (maar goed ook!) is dat er op de hooizolder van dezelfde boerderij een stel Engelse soldaten verstopt zat… En niet voor een korte tijd, maar echt langdurig. Ze hadden heel wat monden te voeden daar…

Onze buurvrouw was toen de oorlog begon een jaar of 6, 7, en zij kreeg pas na de bevrijding te horen dat er Engelse soldaten verscholen hadden gezeten op hun hooizolder. Haar ouders waren veel te bang dat zij en haar broers en zus er per ongeluk iets over zouden zeggen…

Nadat alle buren moesten evacueren, besloten de Duitsers al die huizen te plunderen. Ze hadden daar een kar voor, en wilden van de vader van onze buurvrouw een paard hebben. Haar vader weigerde in eerste instantie een paard af te geven, en werd daarom, in het bijzijn van zijn gezin, in zijn been geschoten… Waarna hij het paard maar wel afstond. Voor de verzorging van zijn been moest hij helemaal naar Arnhem, in de omgeving van Zevenaar waren op dat moment geen dokters die dit konden doen.

We zijn hier thuis allemaal onder de indruk van de verhalen die zomaar naar boven kwamen. Met het lange termijn geheugen van onze buurvrouw is gelukkig nog niks mis!

En nu maar afwachten wat voor cijfer mijn dochter krijgt voor dit werkstuk. 🙂

Ruby Van Den Bergh-Coenraads