Na 12 jaar trouwe dienst, ging afgelopen maart, onze hond Pien dood. We hadden hem al een keer eerder dood gewaand. We woonden nog niet zo lang in Groessen en Pien bleef twee dagen weg. De kinderen hingen briefjes op in het dorp met vermist: Pien. Ik bereidde ze voorzichtig voor; ‘Misschien is-ie ergens naar toe gegaan om naar de hondenhemel te gaan.’ Ook belde ik mijn moeder op, hondenvriend pur sang. ‘Ik denk dat Pien dood is’, zei ik op gedempte toon door de telefoon. ‘Nee, hoor, die is hier’, zei ze doodleuk, ‘ik dacht dat jullie ‘effe’ weg moesten en hem hier hadden gebracht’.
Maar die ochtend stond ik naast z’n mand en stond-ie niet meer op. Ik prikte in zijn lijf met mijn hart in m’n keel, maar er kwam geen beweging in; definitief dood! Bedeesd, want zo dichtbij de dood was ik gelukkig nog niet eerder geweest, haalde ik de kinderen erbij. De oudste twee reageerden ontdaan, maar de jongste riep: ‘krijg ik dan nu een puppie!’.
In tegenstelling tot de verwachtingen voor de gemiddelde huishoudgrootte in de Liemers is het aantal ‘gezinsleden’ van ons huishouden sindsdien schrikbarend toegenomen. Onder het mom van ‘we zijn nog niet toe aan een nieuwe hond’, ‘er zitten hier veel muizen’ en ‘dan kan een hond straks makkelijker wennen’, kwamen er twee katers. Schattuuuug!, en zo makkelijk.: alleen eten geven en af en toe aaien, de rest gaat vanzelf. Nou ja, behalve als een buurtkat er één mee op sleeptouw neemt. Gelukkig vonden we hem dankzij Amivedi en facebook terug en zijn de broertjes weer herenigd.
En nu hebben we dan Peppa! Helemaal niet makkelijk, maar ja, we wisten waar we aan begonnen. Net of we weer een baby in huis hebben: poep en plas opruimen, nachten wakker liggen van gejank en de hele dag roepen: ‘Peppa, dat mag niet’ en ook: ‘goed zo Peppa, brave hond!’ ‘Ik heb de kinderen al geleerd: heeeel overdreven praten dan snapt-ie het beter, denk ik, hoop ik’. Maar, schattuuuuug zo’n jonge hond. De eerste dag namen we Peppa gelijk mee om hem kennis te laten maken met water. Net als in de Liemerse dorpen werd het jonge spul met open armen ontvangen door de mede-watersportliefhebbers. Jong en oud stond om Peppa heen: ‘Aaaah een puppie, wat een schatje, ja hoor ik hou hem wel even in de gaten hoor, koedie koedie, koedie’.
Het deed me denken aan de reactie van een klein meisje een week eerder, toen we in een klein dorp op Sicilië rondliepen. Ze stond in de deuropening, samen met haar oma, denk ik. Ze zag onze jongste en rende dolenthousiast door het hekje de stoep op, ze riep, voor zover ik het kon verstaan: ‘Hallo, mijn naam is Angela, ik ben vijf jaar, hoe heet jij, zullen we spelen?’ Zo blij dat ze eindelijk jong spul tegen kwam in haar dorp. Schattuuug, niet makkelijk, maar onmisbaar dat jonge spul.
Gemma Tiedink-Koning
