Als je van avontuur houdt en van Groessen naar Loo reist, dan zal je adrenalinespiegel niet direct pieken. Een paar passerende auto’s, afslaande fietsers en een snelle scooter op de weg. Je ziet huizen waar mensen wonen, weitjes waar geiten geinen, plekken waar paarden paraderen en een incidentele kip. Liemerse lieflijkheid alom.
Maar wat doet je adrenaline als duidelijk wordt dat je op de Lijkweg bent?
Mijn hart maakt er in ieder geval een sprongetje. Ik word wel warm van de Lijkweg. Achttien kinderjaren lang, was het voor mij de weg naar huis. Dat zijn vier fietsen in oplopende grootte die samen toch zeker 5.000 kilometer Lijkweg onder de banden hebben.
Die naam heeft me nooit dwars gezeten. Het feit dat huisnummer 13 ontbreekt wel. Eeuwig zonde, wel een nietsontziende naam als Lijkweg, maar dan niet genoeg lef voor een nummer 13. De droom van elke niche-makelaar; Lijkweg 13 bij opbod verkopen aan een uitverkoren selectie deathrockers, goths of punkers en dan rentenieren van de commissie.
Vergis je niet, de Lijkweg is uniek in Nederland. Misschien wel in de wereld. Deurne concurreerde nog lang met haar eigen Lijkweg, maar durfde het in de jaren zeventig niet meer aan. De nieuwbouw werd aangegrepen om de Deurnese Lijkweg een stille dood te laten sterven. Hippies om hiertegen te protesteren waren blijkbaar dun gezaaid in de Deurnese jaren zeventig. Of ze vonden het na een serie lijkgerelateerde LSD-trips wel mooi geweest. Hoe dan ook, de Lijkweg in Deurne stierf uit.
Groessen heeft haar Lijkweg gehouden. Dat getuigt van realiteitszin. Of je het er mee eens bent of niet, de dood hoort bij het leven.
Thuis op de Pinkslo, de vriendelijke voorloper van de middelvinger naar Loo, werd verteld dat op een deel van ons land ooit een kerkhof was. Dat de doden vanuit het dorp via de Lijkweg naar die begraafplaats werden gedragen. De vruchtbare grond waar de prei en boerenkool die mijn vader verbouwde weelderig groeiden, grensde voor een deel aan de Schrouwenburg. Schrouwen is een oud woord voor schreien, huilen. Treuren om de doden past prachtig in het verhaal over het oude kerkhof en tekent de route naar de laatste rustplaats verder uit.
Ik durf te beweren dat de Lijkweg niet significant meer lijken produceert dan een gemiddelde Nederlandse weg. Net zoals de meeste mensen op de Schrouwenburg niet acuut in huilen uitbarsten. Gelukkig maar. De Lijkweg is op de eerste plaats een weg. Voor iedereen die er woont of er functioneel mee bekend is, vormt zich het beeld van de straat zoals je er overheen gaat. Ze weten; die goeie ouwe Lijkweg loopt van daar tot daar. Daar zit een bocht. Daar is mijn kat overreden. Daar koop ik aardappels. Daar woont Wilfred.
Indien van toepassing komt bij dat beeld een beleving. In die bocht vloog ik er bijna uit toen ik ’s nachts van Franks feestje kwam. Arme kat, hij trok er op uit voor de liefde. Ik heb zin in zuurkoolstamppot. Zijn er nog genoeg aardappels in huis? Zouden de zussen van Wilfred nog handballen? Dat soort verrijkende associaties. Dan leeft het meer dan het Lijk-t.
Nu woon ik al bijna net zo lang in de Dijkstraat. Dat vind ik prettig omdat het de straat is die naar de dijk leidt. Niet omdat het een dijk van een straat is. Ik bespeur er geen prachtige huizen waar vooral vrienden wonen. Overigens zie ik er wel eens een merel-, mussen- of muizenlijk.
Voor enkele buren geldt het omgekeerde. Die vinden het een dijk van een straat, met familie en vrienden binnen handbereik. Het boeit hen echt niet dat hun straat uitkomt op de dijk met prachtige uiterwaarden daarachter. Ieder z’n beleving.
Wat we gemeen hebben is dat onze geschiedenis over deze dagelijkse wegen voert. Die van ons eigen leven en die van vele levens voor en na ons. Dat schept toch een band.
Regina Vermeulen is opgegroeid in Groessen. Werkt als freelance projectcoördinator voor natuur- en maatschappelijke organisaties. Ze schrijft meer dan ze tijd heeft. En wordt blij van alles wat leeft.
